coole boeken
Supermama’s the true story
Hét hart onder de riem van elke Supermama, of -papa
‘Supermama’s The True Story’ – Boek
Waar ik eerst vooral schreef voor anderen, begon ik te schrijven voor mezelf. Over de druk die we onszelf en elkaar opleggen. Over het schuldgevoel, het gevoel van falen, over al die ballen die we maar hoog moeten houden, de spanning, de stress, de moeheid, het ontevreden zijn over onszelf en ons lichaam, het altijd groener lijkende Instagram-gras. Over hoe we onze eigen kracht niet zien, hoe we onszelf voor lief nemen, wegcijferen en op de laatste plaats zetten.
Wat nou als ik ineens roep: ‘Hier! Vijftig ballen! Vangen!’
Gaat niet hè, vijftig ballen vangen. Net zomin als elke dag gezond koken én de perfecte moeder zijn én de ideale partner of vriendin of dochter of zus of werknemer. Net zomin als elke dag sporten én yoga én werken én het op peil houden van een sociaal leven én ‘zen’ zijn én ook nog eens een beetje aan jezelf toekomen én… én… én…
Toch proberen we dat elke dag weer opnieuw. En we balen als het ons niet lukt.
Goed nieuws voor de doe-ik-het-wel-goed-moeders, de waar-ben-ik-aan-begonnen-moeders, de kan-ik-het-wel-moeders en de ik-stort-bijna-in-maar-ik-blijf-toch-lachen-moeders.
Want weet je? Die Supermama ben jij allang.
Hoe ík dat weet? Dat lees je in ‘Supermama’s, the true story’.
Een musthave voor alle Supermama’s. Je scoort ‘m onder andere op Bol.com.
Over Uitgeverij Coole Boeken
Soms, heel soms, zijn dingen écht zoals ze lijken. Zoals bij uitgeverij Coole Boeken.
Uitgeverij Coole Boeken geeft coole boeken uit, niets meer, niets minder.
Boeken die inspireren, vermaken, informeren, die je een hart onder de riem steken, die hier en daar wel eens een regeltje breken, die anders-dan-anders zijn, net zoals ik. En misschien ook wel net zoals jij.
Coole boeken, dus.
Over Het Vet Coole Logo
Ik was een tijdlang onzichtbaar. Dat klinkt misschien gek of zelfs ongeloofwaardig, maar het is echt zo.
Ik wilde geen ruimte innemen. Ik vond dat ik geen recht had op ruimte.
En zo werd ik mijn eigen aanklager, rechter en beul.
Ik wilde niet gezien worden.
En dus werd ik onzichtbaar.
Zó onzichtbaar dat ik ooit midden in een fietsenzaak kon staan met mijn kapotte fiets, op een snikhete dag, met een dreumes in het stoeltje en een zware tas bungelend aan mijn schouder, de vleesgeworden wanhoop, en tóch niet gezien werd.
Ik was geslaagd.
Het was gelukt.
Maar toen gebeurden er een heleboel Dingen.
Ik leerde onder andere dat ik wel degelijk besta. En gezien mag worden.
En dat het leven dan dus veel en veel leuker is.
Ik richtte een uitgeverij op en daarvoor koos ik een nieuw logo, een bijzonder logo, een anders-dan-anders logo.
Een logo met niets meer of minder dan mijn eigen smoelwerk, als de ultieme daad van zichtbaarheid.
Is dat spannend? Ja.
Doodeng, eigenlijk? Zeg dat wel.
En kiiiiiiilometers verwijderd van mijn comfortzone? Zó ver dat ik inentingen moest halen.
Maar toen nam ik die horde.
En de glimlach die dat me opleverde, die krijgt niemand er meer af.
